>
Her sabah ayrılırken evden, gidicem geicem bebeğim, sen, çok seviyorum diyorum..Apartman bıoşluğunda onun sesi yankılarnırken ben asansörden birkaç kat aşağıya kadar sesini duyuyorum..İçimden bir ses her sabah cevap veriyor…"madem seviyorsun, neden sana ihtiyacım olduğunda gidiyorsun?"
Hayatta ne kadar süremiz var bilmiyoruz, ama bazı varsayımlara göre yaşıyoruz.. Çalışmak zorundayız, sesimizi çıkarabilmek, varolabilmek için, kendi başımıza erektiğinde ayakta kalabilmek, durabilmek için.. Bebeğime daha güzel bir hayat sunabilmek için..Ne kadar üzücü ama para kazanmak zorundayız, çalışmak zorundayım.. Ee miras durumu vs. de olmadığına göre mecburen buraya gelmek zorundayım..
Bebeğim çok tatlı Allah onu hep mutlu etsin. Kamera sistemimizi de kurdum, gün içinde şirketten giremesem de akşam izliyorum geçen günü..Alışmak zor alışmak bence imkansız..Her gece dua ediyorum Allah'ım sen büyüksün sen bana bir çıkış yolu göster.. diye:)
Lütfen herşey daha güzel olsun, şu anda en çok buna ihtiyacım var.
Kolay gelsin ,
Esra
SABUNAGACI 
>Ben de çalışan anne çocuğuyum ve annelerin çalışmasını çok önemsiyorum ama sen böyle yazdıkça içim gidiyor benim Esra…Üzme bu kadar kendini arkadaşım. Sen gittikten sonra oyuna dalıp gidiyordur kesin. Akşam kendin de görüyorsundur. Bizim doktorun dediği gibi: "Çocuklar çok zekidir ve zakanın tanımı yeni durumlara adapte olabilme yeteneğidir". Yeni durumlara onlar bizden daha kolay adapte oluyorlar. Sen daha işe gitmeye alışamamış olabilirsin ama o anneyi işe gönderip akşam da karşılamaya alışmıştır çoktan. Hatta şimdi tatil olsa da evde kalsan garipser bile belki de 🙂
BeğenBeğen