Bugün gerçekten üzgünüm.
Sabah erken saatlerde kalktık, çünkü işe gelmem gerekiyordu. Bu şirkette , sevmediğim birşey varsa o da her hafta birimizin nöbete gelme zorunluluğu..Ayda tüm hafta sonu geleceğime şefimle konuşup 2 haftada 1 bir haftasonu günü gelmeye karar verdik. Bebek ile zorluk olduğundan..
Gel gör ki o kadar zor oluyor ki.. Ben hala Alışmadım. Çok bilmiş demişti ki 18 ay civarı herşey normalleşiyor.
Bana normalleşemiyor. Ruh gibiyim, işte, evde özel hayatımda.. Sadece bebeğime ilgi gösteriyorken artık herşey üstüme yıkılıyor..
Moralim bozuk.. Çünkü bu sabah bakızı teyzemiz geldiğinde Ocos kapıyı açıp aa kim gelmiş bak dediğimde "Anne!.." dedi..
Yıkıldığım andır. Birşey diyemiyorum.
Son nokta..
Not: neden dedi bilmiyorum bana mı dicekti yoksa kadın ona sürekli annemmm diyor ondan mı yoksa hep onlar kapıda beni karşılarkenn aaa kim gelmiş deyip anneee diyorlardı akşamları ondan mı bilmiyorum.. Ama hepsi benim kandırmacam.. Değişen birşey yok korktuğum başıma geldi.. Sabahtan beri işteyim hem de ağlıyorum. Bütün vaktini onla geçiriyor, hafta sonu nöbetteyim.. Erkenden yatırıyoruz düzeni bozulmasın diye evde işler beni bekliyor..Uf uf,
Hayatım b.mb.k!
imza: hiç kimse
SABUNAGACI 
Biliyorum kalbine bir ok saplanmış gibi oldu ve çok can yakıyor ve biliyorum içini kesinlikle rahatlatmayacak ama söyleyeyim yine de, belki de faydası olur birazcık: Kızım 21 aylık ve gayet rahat konuşuyor. Ben de hemen hemen haftanın 6 gün yanındayım. Buna rağmen ben yokken yardımcımıza veya anneannesine (o esnada kim ilgileniyorsa) "anne" diyormuş. Ben yanındayken bile yengesine ve hatta babasına "anne" diyor, onlarla oynarken. Yani nasıl ayırt ediyorlar kelimenin manasını bilemiyorum ama çocuklar kendileri ile ilgilenen, özbakımlarını yapan ve birebir oyun oynayan insanlara "anne" diye seslenebiliyorlar. Ayrıca çalışma koşulların çok ağır ve çalışma disiplinine çok saygı duyuyorum. Ama bu yoğun tempoda bebeğini özlememen mümkün olamaz sanıyorum. Gene tavsiye vermedne geçemeyeceğim: Henüz yaşı küçük ama verebildiğin en erken zamanda yuvaya vermeni tavsiye ederim. 18 ayını geçtikten sonra bakıcının zaten bebeğine yetemediğini şaşırarak göreceksin. Ayrıca yuvaya gittiği zaman öğretmenine "anne" dediğinde canının acımadığını ve hatta hoşuna bile gittiğini yine şaşırarak fark edebilirsin. Kolaylıklar diliyorum sana…
BeğenBeğen