Sene 1999. Yer: Norveç  Stavanger ili, şehir içi otobüsteyim.

Otobüs içinde engelli kendi arabasıyla tek başına seyahat ediyor. İneceği durağa geldiğinde rahatça uzanıp zile basıyor. Otobüs yavaşça duruyor. Aniden alçalmaya başlıyor. Ardından kapısı açılıp, Otomatik olarak kaldırıma tam birleşen geçit açılıyor ve engelli aracıyla dışarı çıkana dek şöför ve herkes bekliyor. Kibarca rahatlıkla yaşanıyor. Şehiriçi otobüs hızı 20-30 km/saat. Çoğunluğun yaşlılardan oluştuğu nüfus, rahatça otobüslerle ulaşım sağlıyor.Otobüste şoför dahil inen binen herkes birbirine günaydın, iyi günler diyor. Bu kelimeleri ben de orada yaşadığım sene içinde otobüste ve marketlerde öğrendim.

16 sene sonra… Sene 2015. Yer: Türkiye Kocaeli İzmit, şehir içi otobüsteyiz bu kez oğlumla.

Bebek arabasıyla gezmenin mümkün olmadığı kalın kaldırımlarla bezenmiş ülkemiz şehirlerinde engelli dostlar nasıl tek başlarına dışarıya çıkar merak ederken, otobüste tek başına engelli bir genç. İneceği durağa gelince yapıştırma zile basıyor. Yardım edeyim diye düşünürken gayri ihtiyari üstteki resimde (yeşil) görünen yeni otobüsün de yepyeni olduğunu, alçalarak arkadaşa yardımcı olacağını düşünmüştüm, düşmek üzere olan oğlumun ensesinden çekeleştirerek tutarken üzücü olay yaşandı. Kapılar otobüs durmadan açıldı ve ne alçaldı otobüs ne otomatik bağlandı açıldı. Elleriyle tekerleklerine son gaz dayanan engelli genç fırlarcasına insanların üst üste yürüdüğü kalın ve yüksek kaldırımın ortasına füze gibi uçurdu kendini..Kaldırımla otobüs arası boşuğa takılıp düşüyordu aracı ki otobüs hareket eder gibi oldu bir kuvvet daha asıldı tekerlerine insanların içine daldı. Kaldırımdan geçen kadınlar çığlık çığlık deli mi ne diye bağırırken. Otobüstekiler hayretle izliyordu.. Hadi benim elimde düşmemesi için ensesine yapıştığım çocuk vardı ama anlaşılan o ki diğer boş boş oturan herkesin de bir bahanesi vardı.. Kapılar kapandı kendi haline terkedilen tekerlekli karanlıkta kayboldu gitti. İçimi hüzün kapladı. O sırada kendimi suçlarken niye yardımcı olmadım ki çocuk düşse de kaldırırdım diye suçluluk halindeyken. Bombayı tam kapının önünde oturan 40lı yaşlarındaki adam patlattı. Arkasındaki bayanlara dönüp şöyle dedi “ ölsün gebersin o zaman madem o canını düşünmüyor ben mi düşüncem” !!?! Kadınlarda hayretlerle kafalarını salladılar onaylar gibi.. Sonra aklıma takıldı biraz araştırdım yukarıdaki rakamlara ulaştım..

NORVEÇ

İstatistiklere göre Norveç’te nüfusun %76 sı Evanjelik Luteran, % 2,4 Katolik Kilise Mensubu olup toplam hristiyan oranı %82 lerde. Hristiyan olmayan dinler arasında %2,4 ile islam dini mensupları diğer dinler arasında lider. Bu resmi rakamları bir yana bırakırsak Zuckermann çalışmasına göre göçmen olmayan (non immigrant) Norveçlilerin çoğunluğu dinsiz, kiliseye kayıtlı olsalar bile herhangi bir kitaba bağlı değil veya ateist.  2010 da yapılan  “Eurobarometer Poll” anketine gore ise

• % 22 Norveç vatandaşı ankete ” biryerlerde bir Tanrı olduğuna inanıyorum” şeklinde cevap vermiş.
• % 44 ü ” Tanrı değil ama bir çeşit ruh yada yaşam kuvveti enerjisi olduğuna inandıklarını”.
• % 29 ” herhangi bir Tanrı, Ruh yada yaşam kuvveti olduğuna inanmadıklarını ” beyan etmişler
• %5 i ise “fikrim yok”. diye cevap vermiş

 TÜRKİYE

Ülkemize gelindiğinde ise durum hayli farklı. Devlet kayıtları %99 nüfusun islam olduğunu gösteriyor. Akademik çalışmalar bu oranın daha düşük olduğunu ama yine de %90 ların üzerinde olduğunu gösteriyor. Sabancı Üniversitesi’nce yapılan son yıllardaki bir çalışma %98,3 müslüman nüfusa sahip ülkemizdeki müslüman vatandaşların:

• %16 sı oldukça muhafazakar müslüman olduklarını
• %39 u muhafazar müslüman sayılabileceklerini
• %32 si eh dinle alakalı müslüman olduklarını
• %3 ü ise dinle ilgili olmadıklarını

Beyan etmişler..

Kaynak: wikipedia

Şimdi yukarıdaki gözlemlerimi , wikipedia dan aldığım rakamlara ve davranışlara bakarsanız ve din bilginizi de bunu ölçümleme de kullanırsanız, hangi toplum sizce –tabiri caizse- daha gavurdur?

İman, iyi niyet kişinin içinde gizlidir. Önemli olan din, inanç etiketleri değil yalnız başımıza kaldığımızda yüreğimizden geçen his ve zor durumlarda bile dinlemeyi becerebildiğimiz vicdanımızın sesidir.

Yazar: Esra Sabunağacı

7/2/2015 Cmt

İzmit KOCAELI